Ontslotten

Toen ik laatst mijn hondje Rose uitliet - een steeds hernieuwde kennismaking met de buurt - viel het mij op hoeveel dingen die door mensen buiten zijn gezet (bloembakken, scooters, bankjes) aan een ketting liggen. Zoals vroeger (of nog?), op boerderijen honden aan de ketting lagen.  

Waar zijn we eigenlijk bang voor? Dieven. Of erger. De buren! 

Er staan een stuk of tien grote, zwarte teilen voor onze voordeur bij Balistraat 126. Prachtige bloemen,vele soorten en kleuren, en in het midden - met gevoel voor symmetrie - een kleine olijfboom. Op straat! Zomaar, om naar te kijken, van te genieten. Iemand zou hem uit de teil kunnen halen (twee man sterk vormen geen partij voor het boompje) en we zouden een lege teil zien in het midden, met een zandspoor van de teil naar de (bestel)auto waar de dieven (de buren hebben geen bestelauto nodig) met de boom zijn vertrokken. Maar nee, het is nog niet gebeurd. Zal het ooit? En zeggen we dan: 'Jee, ze stelen zelfs een boom!' 

De teilen zullen ze niet meenemen, die liggen allemaal met dikke kabels (heus!) aan elkaar verankerd. 

De voordeur zit overal dicht (in heel Nederland, I suppose, en daarbuiten). De fietsen: op slot (wie dat niet doet, doet dat niet express en - zo de wet wil - betreurt dat later of - zo de volksmond zegt - heeft geluk gehad (en geluk 'is met de dommen'). De auto: op slot. De bankjes: aan de ketting. De teilen (net al gezegd). De lantaarnpalen (kun je moeilijk zomaar meenemen). 

Alles zit op slot!

De gedachte (natuurlijk gebaseerd op 'harde feiten'): als je iets niet op slot doet, wordt het gestolen. Niemand die het bewust wil uitproberen ('kat op het spek binden'). En wie het vergeet (om alles op slot te doen) wordt voor 'dom' versleten. Er zijn zelfs mensen die hun kinderen 'aan de riem' doen, als ze naar een pretpark gaan ('want anders worden ze misschien ontvoerd!'). 

Is er iets dat niet op slot hoeft? 

Zelfs ons hart zit soms (vaak?) potdicht! 

Ik ben voor 'ontslotting' van onze samenleving, maar ik moet bekennen: ik vind het lastig om als eerste te beginnen. Om bijvoorbeeld 's nachts mijn voordeur open te laten ('je nodigt de dieven uit'). Maar wat als ik het toch doe en er zijn die nacht geen dieven geweest? 'Dan gebeurt het de volgende nacht, je zult het zien!'. En als dan ook niet? Langzaam maar zeker verdwijnt misschien de interesse in mijn 'waanzinnige experiment'. Gaan mensen het normaler vinden dat op 126 tweehoog de voordeur altijd van het slot is. Net zo gewoon als het feit dat ik al jaren geen horloge meer draag. Of mijn baard niet altijd kam voor ik de deur uitga. Daar wordt ook niets (meer) overgezegd. Nooit gebeurd overigens. Misschien wel eens gedacht, maar nooit uitgesproken. 

Ik ga - bij gebleken succes - een 'ontslottingsbeweging' starten. Alle deelnemers commiteren zich aan het 'ontslotten' van iets in hun leven, om mee te beginnen. Kan een geldkistje zijn thuis. Of de teilen buiten. Of de fiets. Ai - ik voel de pijn al die mensen zal weerhouden om direct en voluit mee  te doen. 

Er was er eens een heilige guru in Zuid-India, Sri Ramana Maharshi. Hij woonde met een paar volgelingen in een kleine boerderij (voordat die uitgroeide tot een grote ashram) en op een lome namiddag kwamen er dieven binnen. De guru was net bezig met zijn middagslaapje en werd ruw gewekt door het geluid van brekende potten en pannen in de kleine keuken. Hij ging kijken wat er gaande was en trof er de dieven aan, een stuk of drie. Er was even kort oogcontact, waarop de Maharshi heel kalm tegen de dieven zei: 'Doe maar rustig aan, neem je tijd en neem mee wat je wilt. Er is maar weinig dat ik echt de moeite waard vind, eigenlijk alleen liefde en mededogen, en dat kun je toch niet meenemen. Als je het niet erg vindt, dan ga ik nu weer slapen. Ik wens je het beste met al mijn spullen."

Food for thought.