Elkaar ontmoeten is een kunst

Vanmiddag was ik even bij de Febo, toevluchtsoord voor luie thuiskokers of gewoon voor als het even tegenzit. Ze maken er lekkere kipburgers en de friet is altijd lekker dik en op temperatuur. Althans, dat zeggen mijn kinderen, want ik eet zelf natuurlijk alleen maar gezond (ahum). 

Maar wat ik dacht - even rustig naar de Febo sjokken en daar snel bestellen en weer naar huis - kwam niet uit, want ik was getuige van een ruzie tussen een van de eigenaren van de snackbar en een jongedame die na een tirade ('jullie tafels zijn vies, wil je zo je zaak runnen, smeerlap!) kwaad de deur uitliep. Er werd nog wel meer geroepen, maar dat meld ik maar even niet. Ik vond zelf dat de dame in kwestie schromelijk overdreef (zo'n frietkruimel van de vorige zitter schuif je toch even opzij?) en vond het vervelend (dat vond de eigenaar ook) dat de man achter de balie die het zichtbaar heel erg druk had (en geen tijd om de tafels in zijn zaak blinkend schoon te maken), zich zo moest opwinden. Al met al goed afgelopen, maar de sfeer was geladen, ook al stuurde hij mij met de lekkere burgers en de friet met een glimlach en 'fijne middag nog' op weg. 

Op straat spreken mensen - tenzij ze elkaar kennen - niet snel aan. Zou dat wel gebeuren (plannetje in de maak) dan vraag ik me af of er ooit zo'n situatie zou kunnen ontstaan, zoals ik bij de Febo meemaakte. Ik denk het niet, want - althans de meesten onder ons - weten dat het leven - en dus ook contact maken - een geven en nemen is, een oefening soms in een beetje geduld en sociaal of emotioneel krediet geven in plaats van meteen te nemen.

Op de terugweg kwam ik langs de afvalbakken langs de Javastraat tegenover de 'Berlage blokken' aka 'Fort van Sjako' en zag daar een aantal lege blikken liggen (om mee te nemen voor wie wil) waarin stroopwafels hadden gezeten, getuige een briefje van de postcodeloterij, dat in een van de blikken zat. Een mevrouw die me passeerde, zei dat het een schande was hoe deze blikken dus nu, eenmaal leeg, bij het afval terechtgekomen waren en dus nutteloos aan de afvalberg zouden worden toegevoegd. Ze liep snel door.

Toen ik nog even bij de Elthetho protestante kerk ging kijken welke boeken er in de 'jungle bibliotheek' waren achtergelaten (de houten kist aan de muur buiten), zag ik haar weer en onze ogen kruisten. 'U zag die blikken toch ook?', vroeg ze, beetje onzeker lachend. 'Ja', zei ik, 'en ik ga er dadelijk twee halen om ze thuis als potloodblikken te gebruiken. Komt mij goed uit als ik onderweg ben'. Ze lachte me nu breeduit toe. 'Wat een goed idee, ja, ik dacht ook zoiets: misschien voor een surprise van Sinterklaas. Zo kunnen we ze toch weer gebruiken, he?'. 

We gingen ons weegs en beide met een prettig gevoel door het korte contact. Ik weet zeker als ik haar weer zie, dat ik haar zal toeglimlachen en misschien vragen we elkaar nog wel eens 'hoe gaat het?'. We zijn tenslotte buurtgenoten. Dat waren de mevrouw en de Febo-eigenaar missschien ook. Misschien moeten ze beiden eens bij die afvalbakken van de Javastraat rondhangen. Vooral als er van die blikken liggen. Want de blikken die ze elkaar vanmiddag toewierpen, daar kan niet echt iets goeds van komen. 

Elkaar ontmoeten is een kunst.

Een kunst die je kunt leren verstaan.