Het Bijzondere Wordt Gewoon

Het is alweer een poosje geleden dat ik mijn laatste blogpost schreef. In het begin (van het blog), een half jaar geleden, was het tamelijk gemakkelijk: de onderwerpen lagen op straat en anders kon ik ze wel vanuit mijn etage op straat voorbij zien komen. Alles was nieuw, niets voelde vertrouwd en dus was het schrijven ook een beetje 'verwerken' van al dat nieuwe dat op mij en mijn gezin afkwam. 

Maar sinds die tijd werd het steeds vaker een opgave om te gaan bloggen. Want: wat was er nog bijzonder genoeg (of nieuw) om tijd aan te besteden? Wat zou nog op jullie interesse kunnen rekenenen, in een tijd dat 'reality tv' de norm lijkt te zijn geworden en er op zijn minst 'drama' gepresenteerd moet worden om te blijven doorlezen of -kijken. 

Als ik terugkijk op mijn eerste halfjaar, is er veel meer gebeurd dan waarover ik zou kunnen schrijven. Sommige dingen zijn niet meteen 'voor publicatie geschikt', te persoonlijk of nog niet uitgekristaliseerd genoeg, de gevoelens die met ervaringen samengaan. Soms was er gewoon 'te weinig leuks', dat weliswaar indruk maakte, maar jullie misschien snel zou gaan vervelen. Ik heb met veel plezier dat half jaar geleefd en vind nog steeds dat (wonen in) de Indische Buurt echt de moeite van het wonen waard is.

De nieuwtjes die ik nog wel even wil melden - ik hoop dat ze nieuwswaardig genoeg zijn - is mijn/onze deelname aan een heus 'pitch-festival', georganiseerd door Voorjebuurt.nl, getiteld 'Made in Oost Challenge'. Heb je zelf ooit gepitched, dan weet je wat het betekent. Maar ook als je ooit op het toneel hebt gestaan of maar een presentatie hebt moeten geven voor wildvreemden, dan voel je wat ik voelde toen ik naar voren liep in Jungle Amsterdam en daar in de spotlights 5 minuten de tijd had mijn project 'voor contactrijkdom' toe te lichten, samen met Fleur Lock, die met nog een paar anderen en mijzelf de projectgroep uitmaakt van wat begon als het 'Groene Buttonproject' en nu 'Vanzelfsprekend' is gaan heten. 

Een week of zo geleden gaf ik mijn tweede van drie workshops 'Ontspannen (door) schilderen', aan een groep van 15 mantelzorgers in de wijk, georganiseerd door Lilian in Buurthuis Archipel. Ontzettend leuk, want zo nodig, maar ook vanwege de zeer gemotiveerde groep deelnemers, allemaal vrouwen en de meeste afkomstig uit of met roots in Suriname. Gezellig, maar bovenal ontspannen. En met een mooi resultaat (we gaan in juni nog een keer exposeren, u hoort nog!)

Dan zijn er - spectaculair - sinds een paar weken mijn woensdag-krantenwijk-rondes. Mijn zoon Arjuna is de eigenlijke krantenjongen, maar als hij niet kan of zich niet helemaal goed voelt, dan loop ik met hem mee. En ik moet zeggen, het vreemde is: ik ben eraan verslaafd geraakt! Het rondbrengen van kranten is mij niet vreemd, ik deed het als 13 jarige jongen in Someren, Noord-Brabant al, waar ik opgroeide. Maar nu en hier, in Indische Buurt. Het is iets .. ik kan het niet precies in woorden uitdrukken, maar mensen kijken zo ontzettend uit naar hun lokale krantje (de Echo), dat ik iets van 'dank' voel elke keer dat ik (of Arjuna) een brievenbusklepje laat vallen nadat de krant naar binnen is geduwd. En de manieren waarop mensen - nog even los van de NEE of JA stickers - aangeven dat ze het krantje graag of juist niet willen ontvangen! 

Amsterdam-Oost is geweldig! 

Die krantenwijk is een mooi voorbeeld van 'het gewone dat bijzonder' is. En dat maakt dat ik vandaag geen moeite had om dit blog te schrijven. Een pitch, een workshop en een krantenwijk. Een mooie receptuur voor een simpel blogje.

Bij dezen.

Geniet!