Het ongewone wordt gewoner
Het is alweer een tijdje geleden dat ik de laatste blogpost schreef. Ik begon deze serie mezelf te introduceren als 'nieuwkomer' in de Indische Buurt. Dat ben ik naar tijd gemeten nog steeds (en nog wel even), maar toch, zo voor mezelf, als ik de routes loop met mijn hondje (en ik wissel ze regelmatig), dan kan ik me niet aan het gevoel ontrekken dat ik minder explorend rondkijk naar al dat nieuwe om me heen, maar me veilig terugtrek in een gedachtenbubbel of een 'mindfulness' oefening, maar in elk geval niet (meer) opensta voor al het nieuwe om me heen (want ik heb heus nog niet alles gezien, er is zoveel).
Het ongewone (of nieuwe) wordt gewoner. Ik kan me nog herinneren uit de tijd dat mijn gezin en ik in India woonde (en mijn vrouw uit India nog leefde), dat ik op een dag een jonge Nederlandse student ontmoette die als stagiaire via mijn organisatie Amaidi Volunteering in India in een pottenbakkerij stage kwam lopen. Ze was student aan de Haagse Hogeschool en studeerde 'industrial design'.
Het eerste wat ze deed, toen ze met mij voor het eerst over de 'compound' van de grote pottenbakkerij liep, was haar fotocamera pakken. 'Er is maar een eerste keer', legde ze uit, terwijl ze van alles op haar pad foto's nam. Ze wilde die 'eerste keer' voorgoed vastleggen. Datzelfde maakte ik - een aantal jaren later en nog steeds in India - mee toen een vrijwilliger uit China naar ons guest house kwam. Hij pakte ook als eerste zijn camera uit en het leek also hij elk hoekje, kiertje en gaatje in en rond ons gasthuis liep vast te leggen. Zelfde reden.
Dat een eerste indruk meer is dan een heleboel foto's van een bepaalde plek, bewijst wel het stevig aantal onderzoeken dat voor bedrijven en psychologen is verricht die zich bezighouden met (de impact van) de eerste indruk op menselijke relaties. En de gevolgen die die impact heeft op de kwaliteit van die relaties (en wat je eraan kunt of zelfs moet doen om daarop in te spelen).
Ik heb inmiddels heel wat mensen ontmoet. Op straat, bij mij thuis in het apartementencomplex en in buurthuizen, waar ik als kunstenaar kom lesgeven of exposeren. Wat me opvalt is - behalve dat hier natuurlijk ongewone zaken ook steeds gewoner worden - is dat mensen snel een mening hebben over andere mensen en die - misschien Amsterdammers eigen - niet graag voor zich houden maar juist erg graag willen delen. Die mening is helaas niet altijd positief, sterker nog: de krachtigste emotie is niet de mening over iets moois, maar de mening over iets dat 'helemaal mis is' (of over iemand die 'helemaal mis is'). En dan ligt de oplossing ook vaak voor de hand (o ja?). In elk geval in het hoofd van de spreker.
Nee, het liefst geniet ik daarom alleen, wandelend door de buurt, van al het moois dat Amsterdam in het Oosten te bieden heeft. En denk ik nog steeds dat mijn voorgenomen project 'Als Je Tekent Zie Je Meer (Op Straat)' een goeie greep is. Die ik ook zelf goed kan gebruiken, want zo ontdek ik steeds weer iets nieuws. In al dat ongewone dat gewoon geworden is.
Fijne dag nog!
Camille
