Kunst en Eenzaamheid

Ze hangen met elkaar samen, althans zo willen veel verhalen over (vaak al overleden) kunstenaars. Maar ze komen soms ook op een wat ongewone manier samen, zoals bij mij. Ik ben alleen (weduwnaar sinds 2014 toen mijn vrouw op tragische wijze om het leven kwam), vader van een tienertweeling (dus niet eenzaam in de gewone zin van het woord) en ben kunstenaar. Onlangs mocht ik de aftrap doen van een leuke portretten-expositie in de Meevaart, waar je tot 5 maart een tiental werken van mij kunt zien hangen. Maar vandaag gaat het om iets anders:

Kunst verbindt, je ziet het in musea. Maar het kan je ook opmerkzaam maken op hoe alleen je bent, zoals ik onlangs meemaakte, voelde, dat is nog beter gezegd.

In het CBK (Centrum voor Beeldende Kunst, in de Oranjevrijstraat, net over de grens met Watergraafsmeer) was onlangs de opening van een nieuwe expositie. Een echte grote, waaraan wel 20 of meer kunstenaars meededen. En allemaal (of nou ja, bijna allemaal) met kunst op het vlak van textiel. Leuk opgezet, geweldige expositieruimte (ben je er wel eens geweest? Nee, dan zeker eens langsgaan) en voor mij bijna naast de deur. 

Die vrijdag ging ik ook kijken omdat daar de Pakjekunst-automaat, al sinds een poosje daar geplaatst, officieel geintroduceerd werd bij het kunstminnend publiek dat die avond uit bijna louter witte, oudere goed (of bewust een beetje geslordificeerde) geconserveerde mannen (met-een-biertje-uit-het-vat) en vrouwen (met-bubbels) bestond. Ik had - wonend in de Indische Buurt - nog nooit zoveel roomblanke mensen bij elkaar gezien. Anyway, waar het om gaat is dit: 

Ik stond daar zo te wachten 'op iets onbestemds' en aangezien ik niet drink (of rook) was ik niet bij de impromptu tap te vinden waar vreselijk dure biertjes werden verkocht (ik dacht nog: waarom niet gratis? Wordt het CBK soms niet gesubsidieerd?).

Ik stond, ik geef toe, een gewoonte van een alleenstaande oudere man die ik ben, een beetje in de luwte. Toch keken mensen mij - tijdens het scannen van de zaal naar, denk ik, bekenden - wel even aan, maar ... niemand kwam naar mij toe. En ik ging ook naar niemand toe, want .. ik dacht: wat moet ik tegen wie zeggen? Ik kende echt helemaal niemand (woon natuurlijk ook pas een paar maanden in Oost) en niemand zag eruit (maar ja, hoe moet je er uitzien?) als iemand die graag een gesprekje wilde aangaan met een wild(e)vreemde. 

Toen het Pakjekunst (eindelijk, na drie kwartier wachten en nog maar een keer rondlopen) werd uitgereikt aan een stadsdeelbestuurder die 'over cultuur' ging en die zijn leesbril niet bij zich had zodat ie het plaatje dat uit het 'eerste' Pakje Kunst kwam ook nog eens misinterpreteerde (zijn duif was in werkelijkheid een zeilbootje), maakte ik me na een paar foto's en een filmpje uit de voeten. Niemand die 'dag, fijn dat je er was' zei of wat dan ook, maar ook dat ben ik gewend (alleenzijn went erg snel).

Toen ik weer thuis was dacht ik: 'wat als ik nu al een groene button had gehad?' Ik doel hier op mijn 'groene button project', dat door de stadsdeelraad is goedgekeurd als onderdeel van het Gebiedsplan Oost 2019 (komende dinsdag komt de 'gebiedsmakelaar' praten over hoe dat uit te voeren). 'Wat als ik een groene button had gehad en een paar anderen ook. Was ik dan wel in gesprek geraakt en wat langer gebleven? En misschien wel iemand leren kennen die later van kennis tot vriend zou zijn geworden?' 

Misschien.

Maar wat zeker is: als je niemand kent, is bezoek aan een kunst-event als dat bij het mooie CBK een recept voor eenzaamheid.

Dat gaan we veranderen!

We gaan groen.

Doen.