Aan tafel!

Ik schreef al eerder een stukje over 'eenzaamheid op straat'. Maar eigenlijk gaat het hier om eenzaamheid 'achter de gordijnen', want de meeste eenzaamheid - of liever: eenzame mensen - zien of herkennen we niet op straat. Wat er aan te doen valt? In een buurt als de onze (Indische Buurt) zijn er al veel initiatieven en projecten die zich bezighouden met de vraag: 'hoe bereiken we de eenzamen en hoe gaan we wat aan die eenzaamheid doen?'. 

Vanmiddag zag ik een eenvoudige oplossing. Ik had 'winkeldienst' in de popup gallerie-cum-shop 'Open Oost shOp' aan de Sarphatistraat 730 (ben je nog niet geweest, het kan nog tot 31 december). Na aankomst - en een babbel met organisator en harde kunstwerker Ruud - stalde ik mijn tekenwaren uit op een van de tafels. Want: als je winkeldienst hebt, heb je eigenlijk ook een soort 'open atelier' functie, dus ik teken wel vaker wat als ik er zit. Da's leuk voor de bezoekers van de gallerie en roept dan ook leuke reacties op (en dat is dan weer leuk voor mij).

Die tafel, dat is de oplossing. Ik zit aan die tafel en dan komen mensen, als ze even rondgelopen hebben, bij me 'aan tafel' zitten. Ik vraag of ze koffie of thee willen (we hadden er brownies bij vandaag) en dan komen de verhalen. Het zijn vaak (meestal, zeg maar) mensen die 'net bij de AH boodschappen gedaan hebben' en dachten 'kom, ik wip eens binnen'. Mensen met kinder- of winkelwagens, met tassen met een paar of juist veel boodschappen. Wat ze gemeen hebben is dat ze allemaal te voet zijn en dus uit de buurt komen. Buurtgenoten aan tafel!

De verhalen zijn vooral belangwekkend van de ouderen onder de bezoekers. Het zal geen toeval zijn. Vooral oudere alleenstaanden zijn oververtegenwoordigd in de groep 'eenzamen'. De meeste verhalen beginnen over 'iets' met kunst, maar komen altijd uit op iets dat hen onlangs thuis of buiten is overkomen; over een leuke of nare boven- of onderbuur; over een verre nicht die 'had moeten komen, maar nooit kwam'; of over een verloren gegane ambitie om 'zelf ook te gaan tekenen'. 

Vandaag stapte een mevrouw na zo'n tafelgesprekje op om naar huis te gaan, met mijn visite-kaartje in de hand en de woorden: 'Nou, ik denk dat hier wel iets moois uit gaat groeien'. We hadden het gehad over een 'cursus tekenen' en dat je daarin bij mij zelf de regie houdt (als je dat wilt). Dat sprak haar aan. Ik heb nog geen email langs zien komen, maar ach, wat hindert het? Ik zag een klok op Facebook, die altijd op 'now' stond, hoelaat het ook was. The quality of now. De kracht van het hier-en-nu. En het hier-en-nu was leuk vandaag, in de Sarphatistraat.

Ik vertrok zelf een uurtje later, nadat ik een vergaderingetje van kunstenaars had getekend, vanaf een afstandje. Een bezoeker vroeg me of ik die tekening ook kon verkopen. Ach, niet alles heeft een prijs, dacht ik. En toen ik afscheid nam van Ruud en hij zei: 'Ik vind het fijn als jij er bent, wanneer kom je weer?', dacht ik: aan tafel. Daar voelt het goed.

Alleen op de fiets naar huis voelde ineens niet meer zo alleen.