Kinderen die niet buiten komen

Ik wandel dagelijks 3-4 keer met Rose, onze hond, die daarvoor twee steile trappen naar beneden en weer naar boven moet in mijn apartementencomplex aan de Balistraat. Maar het is de moeite waard (vind ik, ik heb het Rose nooit gevraagd), want er is op straat altijd zoveel te zien. Mensen op weg naar of van hun werk. Mensen die op het Javaplein, op een van de terrasjes zitten, bij de snackbars staan of gewoon op de paaltjes uitrusten van een wandeling of vlakbij de fontijn samen staan praten. Studenten en scholieren die van A naar B naar C en terugfietsen, voetgangers die over de Molukkenstraat richting Watergraafsmeer rijden of juist naar de Zeeburgerdijk, richting 'de stad'. De 'jungle bibliotheek' bij Eltheto buiten aan de muur, waar ik altijd even langsloop om te kijken welke boeken er nu weer zijn neergezet en er zelf ook boeken achter te laten. Het Badhuis, centrale plek en 'hangplek' voor jongeren en ouderen, of ze nu wel of geen geld hebben (die dat wel hebben zitten vaak op het gezellige terras). 

Het wordt kouder, de herfst heeft echt zijn intocht genomen in de Indische Buurt en de bladeren, die zo mooi al aan het verkleuren waren, vallen nu met bosjes van de bomen in de Benkoelenstraat en Lankatstraat, die de 'Berlage blokken' (a.k.a. Fort van Sjako) van elkaar scheiden en ze verbinden. 's Avonds, als ik Rose voor het laatst uitlaat, zie ik bij de studenten in hun kamers vaak nog licht branden, hoor ik muziek (viool, piano, drums, gitaar, saxofoon .. you name it) en zijn 'de Jonge Admiraal' en de Febo nog open voor een paar gasten die er thuis achterkwamen dat ze honger, maar niets meer in huis hadden staan. Verder raken de drukke 'slagaders' van de Indische Buurt langzaam leeg ..

Kinderen zie ik niet verbazingwekkend veel op straat, dat verbaasde me wel enigszins, want in de Banne, in Amsterdam--Noord, waar ik 4 jaar gewoond heb, was een stuk minder 'te doen', maar waren er veel vaker kinderen buiten op straat te vinden. Worden de kinderen hier thuis beter verwend? Zitten ze op cursussen in de bieb, sportclub of 'op muziek'? Of zijn ze op de Franckendaelse sportvelden te vinden, bij de Middenweg? 

Niet alle kinderen zijn echter gelukkig. Gelukkig binnen (of van buiten), want er zijn er hier, zoals overal elders ook, een heleboel die zelden buitenkomen. Die bijvoorbeeld niet naar buiten durven, sociale angst hebben, of zwaar ziek zijn, depressief of heel erg verdrietig, chronisch. Wiens ouders zorg nodig hebben, die op hun schouders terecht komt, en daar eigenlijk met niemand over kunnen praten .. 

Ik bezocht laatst Geke van Newest Art Organization, aan de Pieter Nieuwlandstraat, aan de 'andere kant van het spoor' van mij uit gezien. We spraken over kunst (natuurlijk), over kunstenaars onder de vluchtelingen en statushouders en hoe zij dezen zo goed mogelijk probeert te helpen (zichzelf te helpen) door hun kunst en maatschappij met elkaar te verbinden. Maar ook hoeveel verdriet er (nog) is, zelfs bij hen die hier al jaren wonen. Natuurlijk zijn niet alleen kinderen soms (lange tijd) depressief, vluchtelingen ook en oudere buurtbewoners ook. 

Maar omdat ik een kunst- en een onderwijsachtergrond heb, word ik meestal het eerst getriggered door verhalen over kwetsbare kinderen. Die waar ik het hierboven over had. Ik heb gemerkt, en Geke was het met me eens, dat we iets voor deze kinderen moeten doen. Dat zijn we als samenleving verplicht (ze een hand te reiken), maar ook als individidu en vader van een (kwetsbare) tweeling voel ik dat zo. 

Of het met kunst (of met 'kunst en vliegwerk', zoals de volksmond wil) kan gebeuren, met welwillende politici (ik ben al in gesprek) of met nieuwe buurtinitiatieven, ik ben ervan overtuigd dat met 'begeisterde' mensen als Geke en anderen die ik heb ontmoet, er iets gaat gebeuren. Iets heel goeds. 

We gaan iets doen aan, voor en met de groeiende groep depressieve kinderen en jongeren in de buurt. 

Want ik wil meer gelukkige kinderen op straat zien. 

Daar hebben de kinderen en de buurt recht op.