The Lost Art of Grief - Marie Goeminne

In een intieme dansvoorstelling reis je mee in de wereld van twee vrouwen. Vanuit hun verdriet pogen ze elkaar te ontmoeten en te dragen. Samen zoeken zij naar een ritueel, een dans, een ceremonie van het hart om een vorm te vinden voor het uiten van hun verdriet. Rauwe en vurige lichamelijkheid wordt afgewisseld met breekbare intimiteit. Het publiek wordt getuige én onderdeel van deze tegenstrijdige en grote emoties die door elkaar te vinden en te dragen plots kunnen veranderen in één gemeenschappelijke hartslag.   

In haar zesde choreografie – The lost Art of Grief - onderzoekt Marie Goeminne haar fascinatie voor verdriet en de menselijke beleving van verdriet. Op zoek naar de schoonheid en diversiteit van dit intense gevoel poogt ze bewustzijn te creëren over de verbindende, bevrijdende kracht die deze emotie met zich kan meebrengen. Hiervoor liet Marie zich inspireren door het werk van psychotherapeut en soulactivist Francis Weller. In zijn werk moedigt Weller ons aan om The lost Art of Grief, zoals hij het noemt, weer te omarmen. 

Autobiografische > The Lost Art of Grief groeide vanuit een persoonlijke ervaring, waarin Marie Goeminne haar kindje verloor tijdens een vergevorderde zwangerschap. Voor het eerst in haar leven ervoer zij met ziel en lijf diep verdriet, rouw. Deze verwonding bracht haar naar een nieuwe, onbekende maar ook wonderlijke plek in haarzelf. Zoekend naar ingangen om deze ervaring te uiten, te beleven en te integreren werd zij uitgedaagd zich op z’n kwetsbaarst te laten zien in deze snelle, succesvolle en heroïsche wereld. Vanuit deze confrontatie groeide haar verlangen om de drempel die rondom het uiten van verdriet hangt te verlagen en de schoonheid en diepe regulerende, helende functie zichtbaar te maken.